به کلمات بگو
او چشم‌های درشتی داشت
که همیشه می‌خندید
و پلک‌های سپیدش
در گوشه‌های چشم 
به خطوط نازک و مهربان زمان می‌رسید

به کلمات بگو
او دست‌های بلندی داشت
که آمده بود
سهمی از غمگینی زمین را بردارد
و به جای نامعلومی در آسمان ببرد

به کلمات بگو 
او لب‌های کوچک بی‌خونی داشت
در انتهای دو شیار بهشتی گونه‌هاش
و هنوز
با دست‌هاش از چشمه آب می‌نوشید

به کلمات بگو
او زیبا بود
آنقدر زیبا
که هنوز کلمات را نمی‌شناخت

از مجموعه در دست انتشار "ظلماتِ کلمات"

بازگشت به صفحه ی اول