...
هنوز شاعر شعر من غایب
نیست
تا از شهرو
شعر و ماهِ دوباره بگوید
با تصویری
از مأوای ِجنون ِناسازگار
که می ماسد روی تن ِ
پلکهایِ تشنه
بگذار بمیرد
آرام
با ته
مانده ی روز و انزوای شب
به آغوشی که
رؤیای تبه کار را آزادی ِ دوبارست
بگذار
بمیرد آرام
شاعرانگی ِ یافته ی سالها ی واپسین
با خمیازه ی
بلند شب
که سپیدی
دندان هایش را چون آوار ِ روز
با صورت
دلربای خراشی دوباره
نمایان
کرده است.
این دست ِ
من نیست که قلبت را به درد می آورد
با چنگ ِ
انگشتان ِ بیدارش
زیستن ِ
لذتبار ِ انسان است
روی ِ تن
ِکهربای ِ خیال
یا جنسیت ِ
ناب و کودکانه ی زن ـ مرد
چونان ِ
شکیبایِ جاودانی دوبارست
که تا
پیچشِ انسانِ در بند خویش تکرار خواهد شد
تکرارنابِ
دوباره کنارِ تو
با خیالِ
دهانِ پر هیبت زمان
که
با نیشِ زهر گون تا بلندایِ ارواحِ بیدار
پرواز خواهد
کرد .
بگذار بمیرد آرام
تکرار ِ
دوباره ی
زمان من و
جاودانی ِ ما .
