سه شعر از ناهید سرشکی 

           

 

    سایه های کرکس

 

این روز ها

سایه به سایه می آید و  دشمنی می کند
                 

و مرگ

که  کرکسی  شده

از درون می جود !

بی آن که کسی   هیبت اش را نظاره کند

و اعتراض کند

 آقا  !

چرا سبیل هایتان  را تاب می دهید

 و من  را  در تابی  گذاشته اید

که نه زمینم  پیداست 

و نه آسمانی که آن روز  با تو  قسمت کردم

4/85   

 

 

            ر  ف  ت    ی

 

 بعد از  این  با خط شکسته  می نویسم : ت و !

و گوشواره هایم را 

بر درخت سیبی می آویزم  که با هر تکان باد

بی برگ می شود  و بی بار 

درست  مثل  همین  حالای من

که دست هایم خالی  شده اند  از تو

                                از بهاری  که قول داد

بعد  هر سینه خیز شدن

زیراین سیم های خاردار- که پا به پای  ما می آیند،-

 به دیدار فصلی  برویم

که بی پیراهن  سر ایستگاه  می ایستاد

و اناری  با چراغ های روشن ،

    راننده ایی بی اعتنا

                       از کنارش می گذرد

                                                                    85     بهار

________________________________      

 

             نشاني ات 

 

كي  مي رسد اين ماه  بي خبر

كه ول كند  خود را / گوشه اي / تنبل !

و روز   كه يله بر مبل

                         در حضور تو بگذرد

در اشپزخانه /  باز مي كنم    شير آب را

                                        آب ها

                                        مي گذرند  از سرم 

   وقت ملاقات  اش را نگيريد از من !

 شايد برسد از  راه

 او كه گوشه  تنبل ماه 

تقويم را تسبيح كرده

                        در دست سال مي چرخاند

 

5/3/84