|
بایگانی صفحه اول شعر نگاه کتابخانه شعر، علیه فراموشی پیوند ها |
|
|
رباب محب
|
|
حلزون کلیشه ها الگو ی صورت ها از بنفش سکوت رنگ خورده است. تا ديدارِ شب « از هم پاشيدني » باقي ست. هوار ِنوررا بردارم از صورتم. …
2
پر ندارد ، نه مرغ نه ستاره. دست دارد. دست های بيشمار روی ميز.
و طعم ِ تر ِ چوب و اشک ، که حالا آبي تر از صورتش تا آفتاب ِ بي سايه بالا کشيده روی ميز.
چشم هايش را مي بينم روبروی ِ خود سنگيني ِ سنگ مي کند بر دوش صندلي ، در دست مي برد تصوير زنانه اش با آفتاب ِ بي سايه – روی ميز 3
قفس برای بال من خوب نيست. سايه های شما هم به مزاجم نمي سازد. من تراورس های زير سقف نگاهم را از دُم ِ پنج ستاره ساخته ام. نريزيد آهن ِ چشمهایتان توی ِ ليوان لبريز ِ دهانم. غژغژی که مي شنويد ناله ی ِ لب هايم نيست، لولای ِ استخوان هايم ا ست در گوشهايتان - اين زنگ ِ سياه. زيرا که من جور در نمي آيم با فراست ِ سنگ و ُ تيله های شيشه ای لای ِ پيش و ُ پسوند ها ی ِ « آدمي » .
آه ... چقدر « آدم بودن » سخت است!
4
The last Magnum, Opus
هر روز مي
گويم : اين آخرين کبوتری ست که بر شانه های ِ نوازش ِ تو لانه مي کند.
... و.. و دست هايم خيال ِ بال و ُ آسمان مي کنند. و شانه هايم خيال ِ اشاره های بي اشاره مي کنند. و دهانم خيال ِ گفتن هر روزه مي کند :
روبروی ِ افق های ناکشيده بالای سرب ِ انگشت ها هر روز کبوتری ست که سردش است.
...
من نيز هستم. و من که هر روز مي گويم : اين آخرين کبوتری ست که ... ... 5
از درون ِ طبلم مي شنوم : زايمان ِ يخ : جيغ .
پُلها دراز شده اند يا آب ها قصد ِ سيل کرده اند توی ِ صورت ِ کودکي ِ دختر؟
دُهل ها را به تو مي دهم و جيم ِ جهان را به جرزهای ِ قديمي ِ تخم چشمها يش .
نو نمي شود. و من از گريه کردن بدم مي آيد.
6
نو نمي شوی. و من از گريه کردن بدم مي آيد. و طبل ها بوی ِ خاک مي دهند. بوی خاک های ِ کودکي.
دستت را روی لبم بگذار ! دستت را روی لبم بگذار !
7
از درون ِ طبلم مي شنوم : زايمان ِ اتفاق : جيغ .
جاده خم برداشته يا باد ها قصد توفان کرده اند توی صورت ِ پيری ِ دختر ؟
پيشخان را به تو مي دهم و دا ل ِ دار وُ دُهل را به دود و ُ دار و ُ دايره.
نو مي شود با سيگار گوشه ی لبت .
8
م. ک . ث م. ی . خ
دال ِ دُهل. طاء ِ طناب. سين ِ سر ِ همسايه بالای دال ِ دار.
در مِه مي دوم با کفش های از شب گذشته ی ِ هر شب.
ل. م. س ت. ی. غ
سين ِ ساعت. ياء ِ یخ . شين ِ شقايق ِ خشکيده بالای گاف ِ گونه های ِ گور.
در مِه به تو مي رسم با بوسه های از شب گذشته ی ِ امشب.
زمستان دوهزارو هفت / استکهلم
|
|
