سپیده جدیری

 «افسوس های بی رنگِ یک مُرده»
 

افسوس های بی رنگِ یک مُرده
که می رود بچرخد توی آوازهایم،
مثل انار یا سیب کال
تو را ترش می کنم
سقوط می کند بچه ام در رَحِم
و شعر
قوز می کند از دهانم     به چشمِ بسته ی قبرِ کوچک
                                           به آغوشِ درازِ نِی

چرک می چروکد در رَحِم
مثل افسوس های بی رنگِ یک مرده...
گوش کن!...

«شرط»

از تفاوت و سیگار گذشتم
و روزهای جان
گفتم: غروبِ تُرش را     با تو قسمت می کنم

 (و لکّه لکّهْ
                سرخ
                        آغازِ شرط بود)

فردا ترازوها    کفّه کفّه رفتند 

(و شعرها دیگر   نور ندارند)

آقای شریکِ خون
آقای صورت
آقای فریادهای تمام     شدم وَ رفتم.

«آزاد»

جانْ آزادم،      مِهرْ حَلال،
مازادِ كارخانه...

هندسه ام تحليل مي رود:

مادرم شبيهِ مو

دستم      مُچ نمي شود
 

و عشق

تنم را پلّه دار
لبم را خنده دار       كرده است...

مازادِ كارخانه...
و خدا را مي بخشم
و شما را مي بخشم
چقدر از شما كوتاه ترم
چقدر از شما نگاه كنيد:

 پيامبر گفت:
- جان    آزاد!         گناه كنيد! ...
مازادِ كارخانه...

 بالای صفحه